دل مَنِه بر دنیی و اسباب او …
زانکه از وی کس وفاداری ندید ……
کس عسل بی نیش ازین دکان نخورد …
کس رطب بی خار ازین بستان نچید ……
هر به ایامی چراغی برفروخت …
چون تمام افروخت بادش بردمید ……..
بی تکلف هر که دل بر وی نهاد …
چون بدیدی خصم خود می پرورید
( حافظ )