طفیل هستی عشق اند آدمی و پری …
ارادتی بنما تا سعادتی ببری …….
بکوش خواجه و از عشق بی نصیب مباش …
که بنده را نخرد کس به عیب بی هنری ……..
می صبوح و شکر خواب صبحدم تا چند …
به عذر نیم شبی کوش و گریهء سحری
( حافظ )

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *